Klasyczne cefeidy, czyli gwiazdy zmienne typu cefeid, to jedne z najbardziej fascynujących obiektów w kosmosie. Te masywne i jasne gwiazdy podlegają wahaniom jasności w regularnych odstępach czasu, co okazało się kluczowe dla niektórych z najbardziej przełomowych odkryć w astrofizyce.
Historia klasycznych cefeid przeplata się z pracą Edwina Hubble’a – amerykańskiego astronoma – którego badania na początku XX wieku zrewolucjonizowały nasze rozumienie wszechświata [1]. W 1924 roku Hubble wykorzystał zależność okres-jasność cefeid [2]. Było to kluczowe odkrycie dokonane początkowo przez Henriettę Swan Leavitt w 1912 roku. Zależność ta wskazuje, że im dłuższy jest okres, w którym jasność gwiazdy cefeidy ulega zmianie, tym większa jest jej jasność.
Korzystając z tej zależności, Hubble był w stanie określić odległość do „Mgławicy Andromedy” i kilku innych mgławic spiralnych. Jego pomiary dowiodły niezbicie, że mgławice te nie były częścią naszej Drogi Mlecznej, ale w rzeczywistości były całymi własnymi galaktykami [2]. Odkrycie to skutecznie podwoiło rozmiar znanego wszechświata i odsunęło społeczność naukową od kosmosu skoncentrowanego na Drodze Mlecznej.
Kilka lat później obserwacja cefeid w sąsiednich galaktykach doprowadziła Hubble’a do kolejnego monumentalnego odkrycia: wszechświat się rozszerza. Obserwacja ta położyła podwaliny pod teorię Wielkiego Wybuchu, fundamentalnie zmieniając dziedzinę kosmologii.
Dodaj komentarz